Het is niet altijd wat het lijkt - inzichten over intimiteit in de relatie vanuit een opstelling

“Ik heb moeite om te ontspannen, mezelf te openen en versmelten tijdens het vrijen. Er is altijd angst en die kan ik niet plaatsen. Mijn man heeft aandacht voor hoe ik me voel. Hij stopt als ik wil dat we stoppen. Ik voel me veilig bij hem en toch, de angst is altijd voelbaar in mijn lijf. Ik word er radeloos van.”

“Ik stel mij altijd dienstbaar op in onze seksuele relatie; ik geef graag en laat haar genieten. Ik heb moeite mezelf kwetsbaar op te stellen, te ontvangen. Ik heb het gevoel dat ik er niet mag zijn en ik cijfer mezelf weg. Ik kan mijn eigen opwinding niet goed toelaten. Mijn vermogen vanuit liefde hard te zijn en te genieten van haar lichaam is geblokkeerd.”

Het zijn dingen die worden gezegd in gesprekken over pijn bij het vrijen, vaginisme en erectieproblemen.

We proberen te begrijpen wat er gebeurt is waardoor deze dynamiek is ontstaan. We kijken naar wat er in het hier-en-nu gebeurt in de interactie tussen partners, gedachten, emoties, gezondheidsklachten.

Samen proberen we er chocolade van te maken, zodat we ook inzichten krijgen over waar de oplossingen liggen. Maar soms merken we dat we na een aantal gesprekken op een soort onzichtbare blokkade stuiten.

We kiezen voor een opstelling. We geven ons over aan het wetende veld en voelen wat de antennes in ons lichaam vertellen. We keren terug naar vroeger.

“Ik ben jong het huis uit gegaan. Of eigenlijk eruit gezet. Mijn vader was hard en altijd aan het werk. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg ben. Dat ik er niet mocht zijn. Mijn vader was zo boos en teleurgesteld in mij. Zijn vader was dat ook in hem. Hoewel ik er alles aan doe om mijn kinderen anders te laten voelen, maakte mijn zoon een soortgelijke opmerking. Dat deed pijn.”

“Mijn moeder zei altijd dat een goede seksuele relatie belangrijk is. Als dat er niet is, leidt dat vroeg of laat tot huwelijks problemen. Dus goede seks is een must. Ze had zelf iets anders meegekregen vanuit haar jeugd. Er werd niet over gesproken, dat voelde beladen.”

We geven mensen (vaders, moeders, opa’s, oma’s, (ex-) partners) maar ook bepaalde emoties een plek in de ruimte. Al kijkend en voelend komen de verhalen.

“Ik moet ineens denken aan mijn oma. De moeder van mijn moeder. De meeste mensen hadden niet zoveel met haar. Ze was niet lief en zacht, maar teruggetrokken en koel. Ik heb altijd een speciale connectie met haar gevoeld. Voordat ze met opa trouwde, was ze verliefd. Zo verliefd en zelfs verloofd. Totdat er iets afschuwelijks met haar verloofde gebeurde. Volgens mij is ze er nooit overheen gekomen en is ze altijd van haar eerste liefde blijven houden.” Ondertussen trouwde ze en kreeg ze kinderen en ging het leven door.”

Het trauma en de angst van oma is voelbaar in het lichaam van deze vrouw. In haar leven was er geen ruimte om het echt te doorvoelen en uiten, waardoor het zich steeds opnieuw blijft aandienen, door de generaties heen.

“Er schiet me een verhaal te binnen over mijn opa. Zijn zus was verliefd op iemand die in de ogen van haar vader niet goed genoeg was. De liefde mocht niet en de zus van mijn opa stierf letterlijk van liefdesverdriet. Mijn opa moest haar lichaam identificeren. Hij was een jonge man. Hij heeft zich moeten verharden om de ondragelijke pijn te kunnen verdragen. En zo heeft hij zich ook opgesteld voor mijn vader en mijn vader op zijn beurt naar mij.”

In een opstelling komen verhalen naar voren die verteld moeten worden. Emoties die toentertijd niet verwerkt konden worden. Gestold trauma. Emoties die generaties later als nog doorvoeld willen worden en hun plek opeisen. Kinderen werken hierin onbewust op allerlei manieren voor hun (voor-)ouders.  

Problemen komen in een ander licht te staan, wanneer zichtbaar wordt wat de angst wil zeggen, waar de onkwetsbare opstelling voor nodig was. Na het kijken, bewegen en doorvoelen ontstaat een nieuwe realiteit. Er is iets geheeld.

We ervaren dat de realiteit zoals die in ons hoofd zit, de gedachten en oordelen die we erover hebben, niet is wat het lijkt.