De impact van kleine trauma's op je relatie - en hoe je ze heelt.
Wanneer ik met mensen in gesprek ben om hun hulpvraag te verkennen, bespreken we ook hoe ze zijn opgegroeid. Het gezin van herkomst.Vaak geven mensen aan dat ze in een veilig gezin met liefdevolle ouders zijn opgegroeid. Zelf zie ik dat ook zo; ik ben ontzettend dankbaar dat ik vrij van mishandeling, misbruik en verwaarlozing ben opgegroeid.
Wanneer we het woord ‘trauma’ horen, denken we vaak aan geweld; met woorden, fysiek geweld of seksueel misbruik. Of kinderen die hopeloos aan hun lot zijn overgelaten door afwezige ouders. Als we geen fysiek, verbaal of seksueel geweld hebben meegemaakt, concluderen we al snel dat we vrij van trauma zijn.
De natuurwet ‘Tegenstellingen’ zegt; het is er altijd allebei; Veiligheid en Onveiligheid. Liefde en Liefdeloosheid.
Het één is misschien wat nadrukkelijker zichtbaar dan het ander, maar ze zijn er altijd allebei.
Soms is het lastig te herkennen dat we ervaringen hebben opgedaan, die je als “kleine” trauma kan beschouwen. We hebben emoties gevoeld, situaties beleefd waarin we niet die vorm van liefde of de veiligheid kregen die we nodig hadden en daardoor staat dat nog ‘open’ om later in ons leven als nog mee te dealen.
In onze relaties met anderen, krijgen we hiermee te maken. Dit zijn triggers van oude ervaringen waar je in het hier en nu op aanslaat. Je kan dit herkennen aan een gevoel van “leeg lopen” in een gesprek; moeheid. Teleurstelling. De neiging hebben om je terug te trekken. Onbegrip, irritatie, boosheid of verdriet.
Misschien ben je je er wel bewust van dat de situatie meer impact op je heeft, dan dat je eigenlijk kan rijmen met de situatie.
Bijvoorbeeld als jij een ervaring vertelt waarin je boos of verdrietig was en je partner zegt: “Dáár hoef je toch niet boos over te worden?!”
Of een goed bedoelde: “Er is helemaal niets om bang voor te zijn.”
Er is onbegrip, in plaats van begrip, erkenning en geruststelling.
Of als jij een idee deelt van wat je graag wilt doen en je partner komt met allerlei mitsen en maren: “Is dat nu wel nodig? Zou je dit nu wel zo doen?”
Dan ontbreekt de aanmoediging, bewondering en het vertrouwen.
Een ervaring in het hier en nu die je uit balans brengt, vraagt om je aandacht naar binnen te richten. Stel je zelf eens de vraag; Wanneer nog meer deed deze ervaring (dit gevoel) zich voor? Waar heb ik dit eerder gevoeld? In welke situatie heb ik ook aanmoediging, erkenning, geruststelling, begrip, respect, waardering of zorgzaamheid gemist?
Het zijn meestal ervaringen uit je jonge jaren.
Welke vorm van liefde was er niet, die jij op dat moment wél nodig had? Neem een moment om erbij stil te staan en te doorvoelen hoe dat was. Maak het niet groter of kleiner.
Het was wat het was. Het is wat het is.
Wanneer je op deze manier bij jezelf naar binnen kijkt, neem je zelf de verantwoordelijkheid over je eigen emoties en je eigen pijnstukken.
Vervolgens kan je jezelf, in je verbeelding, alsnog dat geven wat je nodig had. En dat is helend. Transformerend.
Door regelmatig op deze manier bij jezelf naar binnen te kijken, sta je zelfbewuster in het contact met je partner en wordt je minder uit balans getrokken.
Je houdt de ander niet meer verantwoordelijk voor hoe jij je voelt. Er is daardoor meer balans in autonomie en verbinding.